Miroslav Krleža

Miroslav Krleža
hrvatski književnik i enciklopedist
Rođenje
07. juli 1893. Zagreb, Hrvatska
Smrt
29. decembar 1981. Zagreb, Hrvatska

• "Govoriti o starim sramotama uvijek je poučno…"

• "I mjesečina može biti pogled na svijet."

• "Ljudi se međusobno varaju, lažu jedni drugima u lice, obmanjuju se laskanjem i prozirno pretvorljivim udvaranjem, a to im često pošteno ljudski izgleda nerazmjerno hrabrije, nego da jedni drugima kažu golu istinu. "

• "Ljudska glupost je neizmjerna."

• "Može se, kad se hoće, ako se hoće tako, da pucaju kosti onima koji tako neće."

• "Mrak i najružniju ženu pretvara u zagonetnu lutku."

• "Riječi... spajaju ljude kao mostovi, stvarajući u isto vrijeme između čovjeka i čovjeka nepromostivosti vrlo često dublje od najmračnijega ponora."

• "Zakoni stoje slijeva i zdesna

ko granitne stijene visoko do neba.

(...)

I tako čekam da se sve raspline:

te granitne stijene, ta smrt na logu,

da kažem zbogom svijetu, čovjeku i bogu." (Čovjek osuđen na smrt)

• "Svi mi nosimo zastave, ali su najteže borbe u sutonu kad se osjećaju sakriveni zakoni života kao olovo i kada je teža teška kao grob." (Monolog gnjila čovjeka - lirski motivi u prozi)

• "Evropa je danas kuća samotna u kojoj Zločin spi." (Proljeće hiljadu devet stotina i osamnaeste)

• "Bijeda se vuče blatom, krvavi bagoš pljuje,

ugriz je bijede bijesan ko ugriz krvave kuje." (Mržnja)

• "Tebi, o, gluposti ljudska, udaram himnu o bubanj,

(...)

Danas paseš ko krava nad grobom glupe Evrope,

ne umijući drugo nego mahati repom." (Tebi, o, gluposti ljudska; 1919.)

• Gdje naivni su oni glupi dani

kada smo, davno tome, sanjali

o leopardski, zmijski otrovnoj,

o zlatnoj, čudnoj, tajanstvenoj Evropi?

(...)

Evropa leži mrtva." (Evropa godine tisuću devet stotina četrdeset i druge)

• "-Mi danas nijesmo više što bijasmo ko djeca,

naivna, glupa, lirska, slijepa djeca;

mi danas znamo jedno, a to je to što znamo:

i logika da ima giljotinu." (Evropa godine tisuću devet stotina četrdeset i druge)

• "-Mi danas nijesmo više što bijasmo ko djeca,

mi danas znamo jedno, a to je to što imamo:

poezija da nije zlatna ribica

u kristalnome lancu tihe lirske sobe,

ni tamjan slatkih riječi u gubici krvnika." (Evropa godine tisuću devet stotina četrdeset i druge)

Djela

• Na rubu pameti
• Vjetrovi nad provincijalnim gradom