Peter Lindseth

Peter Lindseth
američki politički teoretičar
Rođenje	Sjedinjene Američke Države

• "[D]emokratski legitimitet u najdubljem smislu zavisi ne samo od demokratskih inputa i autputa. Radije, on konačno zavisi od toga da li postoji ovaj presudni osjećaj historijskog identiteta između vladajućih institucija i "naroda" samosvjesnog sebe kao takvog. Tvrdim da takav smisao demos-legitimiteta nije samo suštinski za demokratiju, već i za sam konstitucionalizam: na osnovu ovog demos-legitimiteta tek funkcionalne institucije vladavine (one koje bi inače posjedovale input i autput legitimnost) transformišu se u istinski "ustavne", jer se počinju razumijevati kao institucionalni izražaji prava demosa da sam vlada." (Of the People: Democracy, the Eurozone, and Lincoln’s threshold criterion)

• "[P]roblem u EU nije demokratski deficit, u smislu potrebe povećane input legitimnosti, već radije demokratska isključenost. Evropske institucije se općenito doživljavaju kao izvan kontrole demokratskih i ustavnih tijela u historijski prepoznatljivom smislu, i to ima utjecaja na opseg autoriteta kojeg Evropljani vjeruju da supranacionalna tijela mogu legitimno vršiti." (Ibid.)

• "U evropskom sistemu, uprkos značajnim promjenama u određenim tipovima regulatorne moći na supranacionalnom nivou (često sa značajnim, ako ponekad nejasnim, redistributivnim posljedicama), ova vrsta identiteta i legitimiteta i dalje ostaje područje historijski „konstitutisanih“ tijela nacionalne države, bez obzira da li zakonodavnih, izvršnih, ili zaista sudskih. Na ovaj način, sama legitimnost EU – pravna, tehnokratska, čak i kao instrument mira – ne treba se razumijevati kao ona autonomnog demokratskog i ustavnog „principala“ po sebi; radije, ima legitimnost funkcionalno moćnog i kvazi-autonomnog „agenta“." (Equilibrium, Demoi-cracy, and Delegation in the Crisis of European Integration)

• "Tvrdim da se evropska vlada – kao agent, a ne principal – može bolje razumjeti kao supranacionalna ekstenzija upravnog vladanja koje je nastalo tijekom dvadesetog stoljeća – ili, kako sam to istakao drugdje, kao „upravni, ne ustavni“ fenomen. Koristeći ovu oznaku ne mislim poricati duboko politički, radije nego tek navodno tehnički, karater evropske regulatorne moći. Umjesto toga, tek koristim ovaj naziv da naglasim da evropski supranacionalizam dijeli temeljnu karakteristiku sa upravnim autoritetom svugdje: odvajanje regulatorne moći od njegovih konačnih izvora demokratske i ustavne legitimnosti u najrobusnijem smislu riječi – koji, u slučaju EU, ostaju temeljno nacionalni. Difuzija i fragmentacija regulatorne moći izvan okvira čvrsto-legitimisanih, historijski „konstituisanih“ tijela predstavničke samo-uprave na nacionalnom nivou jeste sama suština savremene upravne vladavine, ne bitno da li unutar ili van države. Bez obzira na tradicionalno konstitucionalistički rječnik u opisivanju integracije, dublja gramatika javnog prava EU reflektuje konačni upravni karakter EU integracije – to jeste, njegov manjak autonomne demokratske i ustavne legitimnosti – čak i dok supranacionalne institucije vrše široka normativna ovlaštenja i to uz dobre funkcionalne i političke razloge." (Ibid.)

• "Ono što u suštini definiše upravni režim, ne bitno da li se nalazi unutar ili van države, nije njegova politička nasuprot tehničke prirode. Radije, to je u odvajanju regulatornih ovlaštenja od institucija koje utjelovljuju ili izražavaju kapacitet historijske političke zajednice da vlada sobom u snažno-legitimisanom „demokratskom“ i „ustavnom“ smislu, ne bitno da li zakonodavnom, izvršnom, ili sudskom. Ono što manjka upravnim tijelima, ne bitno da li unutar ili van države, jeste autonomni demokratski i ustavni legitimitet za vršenjem upravnih ovlaštenja bez nekog mehanizma nadzora od snažno legitimnih tijela koja leže drugdje – ono što zovem „posredničkom legitimnošću“." (Ibid.)

• "Evropska vladavina imala je poteškoća u tome da je se vidi kao utjelovljenje ili izražaj historijski kohezivne političke zajednice („Evropa“) koja ima sposobnost samo-vlasti kroz institucije „konstituisane“ u tu svrhu [...] [O]no što nedostaje [...] jeste nužan identitet između evropskih institucija i evropskih građana – smisao vlade „od“ historijski definisanog „naroda“, da posudimo izraz iz Linkolnove poznate formulacije." (Ibid.)

• "Demokratska i ustavna legitimnost nisu tek funkcije ustanovljavanja izbornih politika („politizacija“) ili instituisanja pravnih ograničenja na supranacionalni ili nacionalni autoritet („integracija kroz pravo“). Radije, demokratska i ustavna legitimnost na najrobusniji je način povezana sa tumačenjem historijskog identiteta zajednice kao samo-vladajućeg naroda kroz vrijeme. Stoga, demokratska i ustavna legitimnost nastaju zajedno, općenito govoreći. Iz ove perspektive, temeljito je pogrešno tvrditi da EU ima autonomni ustavni karakter – ne bitno koliko kreativno konceptualiziran – ako evropljani odbijaju da joj daju autonomni demokratski legitimitet, neposredovan kroz države članice. Bez obzira na bilo kakvu pravnu, tehnokratsku, input, output, ili čak „mesijansku“ legitimnost koju integracioni proces može inače posjedovati, ono što mu nedostaje, trenutno, jeste nužan smisao evropske vladavine kao historijski kohezivne zajednice („Evropa“ kao kolektivitet). Za tu specifičnu formu legitimiteta, evropska integracija je zavisila, i dalje zavisi, od svojih puno snažnije legitimisanih država članica, uprkos ekstenzivnim regulatornim ovlaštenjima koja su prenesena na supranacionalni nivo." (Ibid.)

• "Nejednaka raspodjela resursa legitimnosti također dovodi do zahtijeva za „ustavnom tolerancijom“ između i prema različitim državama članicama (per Wailer) kao također i priznanje temeljnog „demoi-kratskog“ karaktera evropske integracije (per Nicolaiddis). Ili, alternativno, kao što bih ja to istakao, budući da je ustavna legitimnost raspodjeljena između konstituisanih tijela Država članica, čak i kada se regulatorni autoritet delegira na supranacionalni nivo – to jeste, odvajanje ovlaštenja i legitimnosti – evropske institucije ostaju, u njihovoj suštini, „upravne, ne ustavne“. Ovim mislim da evropske institucije, kao regulatorni činioci, postoje u izvedenom, delegiranom, agencijskom odnosu sa njihovim policentričnim ustavnim principalima na nacionalnom nivou, barem u političko-kulturnom smislu. To zauzvrat daje poticaj razvoju spektra nadzornih mehanizama u evropskom javnom pravu koji uključuju nacionalnu izvršnu, zakonodavnu, i sudsku vlast, tako proširujući, koliko god nesavršeno, „postratno ustavno ustanovljavanje upravne vladavine“ na supranacionalni nivo." (Ibid.)

• "Dodajući upravnu dimenziju kako ekvilibrijumu, tako i demoi-kratskoj teoriji stoga potvrđuje potrebu evropskog javnog prava da razvije integracijski analog italijsankom riserva di legge ili njemačkom Vorbehalt des Gesetzes na nacionalnom nivou. Cilj takvog analoga jeste da bolje definiše područja normativnog autoriteta koji moraju ostati kod država članica da bi održale svoj autonomni demokratski i ustavni karakter, čak i ako uostalom dopuštaju da se integracija nastavi. Upravna perspektiva na integraciju naglašava pravno-historijske temelje tih ograničenja delegacije i čini razumljivijom razlikovanje između legitimirajućeg nadzora i otvorene kontrole. Puki „nadzor“ je prihvatljivi način legitimacije unutar tih domena koji se razumiju kao pogodni za delegaciju pod (istina evoluirajućim) postratnom ustavnom ustrojstvu. Samo kada delegacija prijeti demokratskom karakteru države u historijski ili kulturno priznatom smislu nastaje potreba za istinskom demokratskom i ustavnom „kontrolom“." (Ibid.)

• "Upravno pravo jeste i treba biti o tome kako da pomirimo naše ideale demokratske i ustavne samo-uprave sa difuznom i fragmentiranom stvarnošću regulatornih ovlaštenja u savremenom dobu, u kojem su prijetnje tehnokratske dominacije u Weberovskom smislu krajnje stvarne. Upravno pravo strijemi da postigne to pomirenje ne tek kroz proceduralne mehanizme koji promoviraju tehnokratsku odgovornost [...] već i kroz prethodne ustavne definicije prikladnih razgraničenja između demokratije i administracije, zakonodavstva i regulacije, upravljanja i uprave. Na kraju, ono što pokušavamo da shvatimo jeste prikladan opseg delegacije u savremenom režimu s kojim još uvijek imamo problema da ga shvatimo kao demokratskog. Ova zabrinutost je postojana kako kad autonomne normativne ovlasti vrše upravni akteri unutar države, tako i kada takvi akteri vrše autnomna normativna ovlaštenja izvan nje." (Ibid.)